Artykuły

Za nami 41. edycja High Endu. Jak co roku w maju do Monachium ściągnęły tysiące profesjonalnych przedstawicieli branży i amatorów dobrego dźwięku.

Kawa, ciasteczko, błoga chwila, a tu masz… telefon z prośbą o poradę. Czy wzmacniacz X jest dobry? Ja na to: zależy do czego.

Za nami 41. edycja High Endu. Jak co roku w maju do Monachium ściągnęły tysiące profesjonalnych przedstawicieli branży i amatorów dobrego dźwięku.

„Daily Mail” donosi, że wkrótce odbędą się pierwsze na świecie wybory miss sztucznej inteligencji. I nie chodzi bynajmniej o piękno algorytmów ani nawet piosenek czy obrazów wygenerowanych przez AI. Tak samo jak w realnym świecie do konkursu przystąpią kobiety.

Nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że kiedyś wszystko było lepsze. Nie było: komputery, telewizory, komunikacja i inne rzeczy umożliwiły nam skok w nadprzestrzeń. A czy to będzie „badprzestrzeń”, pokaże czas.

Dzisiejsze odtwarzacze CD mają fatalne funkcje wyświetlaczy. Czas płyty, piosenki, liczba ścieżek i tyle. Pamiętam starsze, rozbudowane: odliczanie do końca płyty, ścieżki, a nawet indeksy.

Na pierwszej stronie zwykle marnuję miejsce na różne luźne tematy. Choć trafiają się i ważne, jak na przykład nadreprezentacja sprzętu klasy hi-end w koreańskich serialach. Widziałem kilka; w ogóle bardzo lubię koreańskie kino, ale akurat na sprzęt nie zwracałem uwagi.

W ostatni weekend października w Warszawie odbyła się dwudziesta piąta edycja Audio Video Show. Srebrny jubileusz rozbudził wśród zwiedzających oczekiwania dotyczące wystawianych urządzeń, jednak tegoroczna impreza różniła się od poprzednich. Zabrakło budzących pożądanie i trwogę flagowców, a zamiast pomnikowych dzieł audiofilizmu demonstrowano więcej normalnego sprzętu.

„W erze nietrwałej i szybko wymienianej elektroniki jesteśmy bardzo dumni z faktu, że praktycznie wszystkie wyprodukowane przez nas urządzenia nadal działają. Co więcej, większość z nich znajduje się w rękach pierwszych właścicieli”. Autorem tych słów jest Jeff Nelson, założyciel firmy Boulder Amplifiers.

Jak co roku w grudniu dopadła nas burza mózgów. Każdy z recenzentów wskazał swoje typy do nagród i wyróżnień roku, a później wszystko trzeba było zebrać, wyeliminować zawodników, którzy w danej kategorii trafili na mocniejszych rywali i ostatecznie wybrać najlepszych z najlepszych. Robota może i sympatyczna, ale też nie prosta.

Pamiętam wcześniejsze jubileusze. Pierwsza setka przeszła jakoś niezauważalnie – na okładce okrągła liczba, ale wielkiej fety nie było. Co innego numer 200.

W komedii Sylwestra Chęcińskiego polski Steve mówił, że „w Ameryce wszystko najlepsze i największe”. Po pierwsze, to było dawno temu, a po drugie – nie był na Audio Show. To oczywiście było znowu naj, chociaż mam wrażenie, że Sobieski jakby trochę opustoszał.