Nocne Boogie
- Kategoria: Pop/rock
Flower Records 2018
Muzyka: 
Realizacja: 
Dobrze, że działają w Polsce niezależne wydawnictwa. Dzięki nim nasza rzeczywistość nabiera barw. Czy jednak – w dobie ogromnej konkurencji i szumu wydawniczego – nie należałoby się bardziej postarać? Dziś muzycy i wydawcy stają na głowie, żeby wypuścić produkt kompletny, dopracowany albo po prostu ładny. Przykłady można by mnożyć, bo do redakcji przychodzi wiele materiałów. A ludziom i tak nie chce się kupować płyt. Trzeba zatem zrobić wszystko, by się wyróżnić. Najlepiej jakością. Tymczasem Nocne Boogie tkwi w jakimś 1992 roku. Płyta brzmi jak bardzo dobre demo, nagrane w kanciapie. Poligrafia wygląda jak projekt z Painta. Jest klimat, jest fajnie. Teksty nie żenują. Ale jakość tego wszystkiego przypomina złote lata naszego raczkującego kapitalizmu. To były szybkie czasy, ale… już minęły. Przymykając jednak oko na całą otoczkę – sama muzyka jest w porządku. Jeśli lubicie bluesowe klimaty, zjazdy motocyklowe i amerykański luz – ta płyta jest dla Was. Jeśli jednak szukacie czegoś nowoczesnego, podanego rzetelnie i elegancko – to nie ten kierunek.
Michał Dziadosz
Źródło: HFiM 01/2019
Kandace Springs - Indigo
- Kategoria: Pop/rock
Blue Note 2018
Muzyka: 
Realizacja: 
To już drugi studyjny album amerykańskiej wokalistki, wschodzącej gwiazdy Blue Note. Dostajemy doskonale i bezpiecznie skrojoną strukturę przyjaznego popu, ukierunkowanego na soul i jazz. Warto zaznaczyć, że ukierunkowanego z wyczuciem. Jest to muzyka nadająca się do klimatycznego repertuaru radiowego lub jako dźwięki przyjemnego tła w restauracji. Na pierwszy rzut ucha nie będziemy specjalnie zszokowani. Przy głębszej analizie produkcja wypada już bardzo korzystnie. Zadbano o to, by dalsze plany zawierały niespodzianki, zręczne dodatki i uzupełnienia, które sprawiają, że początkowe wrażenie niedoparzonej herbaty z torebki okazuje się mylne, a aromaty, smaki i ogólny zamysł zostały głęboko przemyślane. I w sumie nic w tym dziwnego, skoro nad całością czuwał Larry Klein – znany ze współpracy m.in. z Lizz Wright, Joni Mitchell i Melody Gardot. Dodatkowo do studia zaproszono znakomitych muzyków, takich jak Vinnie Colaiuta (swego czasu perkusista Stinga) czy trębacz Terence Blanchard. Mieć talent i muzyczne wykształcenie – to jedno. Nie schrzanić tego – to coś zupełnie innego. Dlatego każdy krok Kandace jest uważny, ale dostojny, co wyraźnie słychać na tej płycie.
Michał Dziadosz
Źródło: HFiM 01/2019
Republic Records 2018
Muzyka:
Realizacja:
Niektórzy fani Grety żartują sobie, że zespół tworzą „trzy Kiszki i jeden Wagner”. W istocie. Trzej bracia (Josh, Sam, Jake), którzy założyli grupę, mają na nazwisko Kiszka. Brzmi znajomo, prawda? Podobnie jest z muzyką. Ona też już była, choć teraz zmartwychwstała i oczarowała nowych miłośników klasycznego rocka. Skąd znamy te dźwięki? Oczywiście z Led Zeppelin. Na szczęście jednak nie zastosowano tu metody „Control C – Control V”. Zespół ma konkretny pomysł na siebie i choć brzmi jak z roku 1972, to jednocześnie na albumie słychać świeżość i współczesność. Taki paradoks czasowo- przestrzenny. A może to zapowiedź Królestwa Niebieskiego, w którym wiele sprzecznych ze sobą, ale wspaniałych rzeczy będzie się dziać równocześnie? A może czas zaczął się cofać do złotej ery rock’n’rolla? Słuchając tej płyty, można mieć różne odczucia, ale jedno wiadomo na pewno: to kawał świetnej muzyki, zagranej z werwą i pazurem. Realizacja też jest, jak trzeba. Nie ma Disneylandu. Mikrofony sieją, jest brud, buczenie transformatorów i lekko głuchy ambience. Przede wszystkim zaś są prawdziwe emocje. A ich nie zastąpi nawet najlepsze studio na świecie.
Michał Dziadosz
Źródło: HFiM 01/2019
Ghost - Prequelle
- Kategoria: Pop/rock
Loma Vista 2018
Muzyka:
Realizacja:
„Ki diabeł?” – myśli sobie człowiek normalny, oglądając tę nienormalną okładkę. Czy czasy trupich czaszek, odwróconych krzyży i trudnych do odczytania logotypów nie odeszły wraz z końcem poprzedniego tysiąclecia? Nie ukrywam, że wypełnienie polecenia służbowego, dotyczącego napisania recenzji tej płyty, rozciągałem w czasie do granic wytrzymałości redakcji oraz własnego sumienia. Bo, z jednej strony, wyrzekam się Szatana; z drugiej jednak – staram się pracować rzetelnie. Myślałem, że słuchanie tego „czegoś” będzie drogą przez metalową mękę. Tymczasem nie taki diabeł straszny, jak go malują. Szwedzki zespół staje na głowie, żeby zwrócić na siebie uwagę. Urządza istne szopki z przebierankami, ukrywaniem się za demonicznymi pseudonimami i kostiumami. Dorabia ideologię i tworzy otoczkę, która na pewnym etapie staje się tak straszna, że aż śmieszna. Jednak sama muzyka jest, po pierwsze, zaskakująco łagodna, a po drugie… naprawdę niezła! Słyszymy dynamiczne pogranicze hard rocka i popu. Czasem przypomina to syntezę HIM, Bon Jovi i Queensrÿche. Zdarza się nawet, że zespół brzmi łagodniej od Modern Talking! Istne owieczki w wilczych skórach! Nabrałem się, bo przecież okładka sugerowała death metal z piekła rodem. No, ale jak widać – nie należy sądzić płyty po okładce.
Michał Dziadosz
Źródło: HFiM 01/2019
John Lennon - Imagine
- Kategoria: Pop/rock
Calderstone Productions Ltd. 2018
Muzyka:
Realizacja:
„Imagine” to album-legenda. Chyba każdy meloman słyszał go przynajmniej we fragmentach, a utwór tytułowy znają wszyscy. 11 października minęło 47 lat od premiery singla, na którego stronie B znalazły się utwory „It’s So Hard” (w USA) i „Working Class Hero” (w Wielkiej Brytanii). Pierwszy pochodził z albumu „Imagine”; drugi z poprzedniego krążka tego samego artysty („John Lennon/Plastic Ono Band”). Na kompaktowej reedycji znalazło się dziesięć utworów, zamieszczonych na wersji oryginalnej, oraz kilka nie mniej znanych hitów, z „Power To The People” na czele. Doszedł także krążek z różnymi wersjami podstawowego materiału. Nie jestem zwolennikiem takich bonusów. Jeżeli pojawiają się niepublikowane dotąd kompozycje, to chętnie posłucham. Ale po co komu materiał nie w pełni doszlifowany? Zamiast dodawać półprodukty, trzeba się było skoncentrować na poprawie warstwy brzmieniowej, ponieważ ta, niestety, pozostawia sporo do życzenia. Na przykład otwierający płytę fortepian brzmi nadal jakby spod wody. Naprawdę, da się lepiej, czego dowodzi wcześniejsza audiofilska reedycja płyty z masteringiem w wykonaniu Mobile Fidelity Sound Lab z 2003 roku.
Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 12/2018
