Dux 2015
Muzyka: 
Realizacja:
Ta płyta ukazała się na rynku w październiku 2015, tuż przed Konkursem Chopinowskim. Nikt wtedy nie mógł przewidzieć, że Szymon Nehring będzie jedynym Polakiem, który dotrze do finału, świetnie się zaprezentuje i, oprócz wyróżnienia, zdobędzie nagrodę publiczności. Pierwszy solowy album miał nobilitować 20-letniego pianistę jako uczestnika dojrzałego, z dorobkiem oraz przedstawić go publiczności. Niezależnie od dokonań Nehringa na szopenowskiej niwie, jawi się on jako pianista o szerokich zainteresowaniach, starannie wybierający repertuar. Na program debiutanckiego krążka złożył się komplet etiud Chopina z op. 25 (artysta zagrał je także w konkursowym III etapie), cykl „Wariacji” e-moll op. 3 Karola Szymanowskiego i cykl preludiów na fortepian Pawła Mykietyna. Trzy obszerne „bloki tematyczne” z trzech epok, skomponowane przez wybitnych twórców swoich czasów. Trzy style, trzy podejścia do faktury i techniki fortepianowej i trzy interpretacje, zaproponowane przez wykonawcę. W etiudach z precyzją i wrażliwością wyeksponował bogactwo melodii (np. nr 4), nastrojów (nr 5) czy linii narracyjnych (nr 6, 7). W wariacjach Szymanowskiego jednocześnie podkreślił spójność całego cyklu i mikrokosmos każdej jego części. W miniaturach Mykietyna znalazł przestrzeń do zabawy z dźwiękiem i rytmem. We wszystkich konwencjach Nehring czuje się swobodnie. Z taką techniką i z taką otwartością na muzykę może wiele osiągnąć.
Hanna Milewska
Źródło: HFiM 05/2016
Dux 2015
Muzyka:
Realizacja:
„Jesteśmy grupą przyjaciół, których łączy muzyczna pasja i pragnienie podejmowania nowych, artystycznych wyzwań” – to hasło zespołu instrumentów dętych Gruppo di Tempera, który powstał w 2007 roku. Na co dzień zakotwiczeni w różnych orkiestrach i instytucjach, muzycy spotykają się, by wykonywać utwory kameralne, najczęściej kompozycje na kwintet dęty. W nagraniu prezentowanej tu płyty brali udział: flecistka Agata Igras-Sawicka, oboista Sebastian Aleksandrowicz, klarnecista Adrian Janda, fagocista Artur Kasperek i waltornista Tomasz Bińkowski, a do „dęciaków” dołączyła pianistka Agnieszka Kopacka- Aleksandrowicz. Artyści ułożyli program albumu z dzieł muzyki francuskiej, napisanych w latach 30. i 40. XX wieku. Ich autorzy łączą świetny warsztat kompozytorski ze zdobyczami estetyki impresjonizmu i neoklasycyzmu (Sekstet op. 100 Francisa Poulenka), z fascynacją jazzem i kabaretem („L’heure du Berger” Jeana Françaix), ale i z ukłonem dla mistrzów renesansu („La cheminée du Roi René” Dariusa Milhaud) oraz baroku („Trois pièces brèves” Jacques’a Iberta). Żonglerka konwencjami bardzo odpowiada wykonawcom. Grają ze swobodą, polotem i poczuciem humoru, bawiąc się narracją i efektowną ornamentacją. Z zapałem dialogują i malują nastroje oraz pejzaże. Żywe, barwne są portrety postaci (zwłaszcza w utworze Françaix). Brawurowy początek płyty i sekstetu Poulenka sprawi szczególną radość słuchaczom z pokolenia, które pamięta telewizyjną „Kobrę”. n
Hanna Milewska
Źródło: HFiM 05/2016
Deutsche Grammophon 2015
Muzyka:
Realizacja:
Rok 2013 był Rokiem Lutosławskiego. Wśród kilkuset wydarzeń na obu półkulach, imprez wspieranych przez Instytut Mickiewicza w ramach programu Polska Music, znalazło się wykonanie i nagranie „Koncertu fortepianowego” i II symfonii przez Berlińskich Filharmoników pod batutą Simona Rattle’a. Solistą w koncercie był Krystian Zimerman. Dwa lata później ukazała się płyta, która zebrała wiele pochwał. Zimerman, ćwierć wieku po prawykonaniu i pierwszym nagraniu (pod dyrekcją kompozytora), znów mierzy się z dziełem sobie dedykowanym, dziełem najeżonym trudnościami (nieustające zmiany tempa i artykulacji, palcołomne pasaże i akcenty, kontrasty dynamiczne). Gra z wielką precyzją, cyzelując siłę i barwę każdego dźwięku. Przy całej dbałości o niuanse, jest to interpretacja pełna energii, miejscami – wręcz dzikiej energii. Podczas 22-minutowego, czteroczęściowego utworu, fortepian niemal nie milknie, a napięcie nie słabnie; solista wykazuje się żelazną kondycją. Orkiestra też nie ma czasu odetchnąć. Lutosławski maksymalnie nasyca każdą sekundę treścią muzyczną, a instrumenty są traktowane indywidualnie. Każda „mikrosolówka” ma znaczenie w misternej konstrukcji. W II symfonii (1967), w której kompozytor zastosował aleatoryzm kontrolowany, w ramach pewnych fragmentów instrumentaliści improwizują, a zadaniem kompozytora jest pilnowanie stabilności szkieletu symfonicznej budowli. Brawo Zimerman, Rattle i, zwłaszcza, dęciaki Berliner Philharmoniker.
Hanna Milewska
Źródło: HFiM 05/2016
Tribute to Nat King Cole - Maciej Miecznikowski (śpiew, gitara) Krzysia Górniak (gitara) Paweł Pańta (kontrabas) Adam Lewandowski (perkusja)
- Kategoria: Klasyka
Dux 2015
Muzyka: 
Realizacja:
Nat King Cole, amerykański piosenkarz i pianista, w latach 50. i 60. XX wieku wylansował dziesiątki przebojów, które stały się evergreenami – śpiewanymi przez wykonawców wszystkich pokoleń, wszystkich krajów, w rozmaitych aranżacjach i konfiguracjach. Wśród polskich muzyków zrodził się projekt uczczenia pięćdziesięciolecia śmierci „Króla” płytą z jego największymi hitami. Wokalista Maciej Miecznikowski i gitarzystka jazzowa Krzysia Górniak zaprosili do współpracy pierwszy polski jazzowy kwartet smyczkowy – Atom String Quartet oraz kontrabasistę i perkusistę. Powstała ambientowa płyta na dobrym poziomie. Szkoda tylko, że nie pomyślano przy okazji o zamówieniu choćby kilku przekładów, aby wzbogacić skarbiec polskich wersji językowych. Na szczęście Maciej Miecznikowski ma niezły akcent angielski i przyzwoitą dykcję. Uroczo moduluje głos, nadając mu aksamitne, uwodzicielskie brzmienie. Efekt byłby jeszcze lepszy, gdyby kilka piosenek (np. „Boulevard of Broken Dreams”), ze względu na skalę głosu solisty, zostało przetransponowane o sekundę w dół. Miecznikowski świetnie czuje puls nowych aranżacji, czasem zaskakujących pomysłowością. Na przykład „Unforgettable” ma rytm bossanovy, a niebiańsko-cukierkowe „When I Fall in Love” zyskało drugie, soulowe życie. Są i aranżacje mniej trafione (nerwowe „Smile”), ale w sumie zestawienie smyczków, gitar i perkusji tworzy spójną, ciepłą aurę. Przyjemnie się tego słucha.
Andrzej i Hanna Milewscy
Źródło: HFiM 05/2016
Dux 2015
Muzyka:
Realizacja:
W książeczce dołączonej do płyty znajduje się bardzo ciekawy wywiad z Kasią Kadłubowską, która poczuła się zmęczona i zasmucona samotnym żywotem perkusistki i postanowiła stworzyć z Dominikiem Bukowskim duet marimby i wibrafonu. „Są to dwa niezwykle brzmiące instrumenty, które uzupełniają się w nieuchwytny sposób. Z jednej strony – dźwięk dość krótki, «dziki» (marimba), z drugiej – dźwięk „kosmiczny”, wybrzmiewający w czasie i przestrzeni (wibrafon). Razem – mistyczna asceza sonorystyczna.” Tę aurę (i zarazem cały album) Kadłubowska nazwała z angielska „Transient”, czyli coś ulotnego, chwilowego. Współbrzmienie marimba-wibrafon kojarzy się artystce z minimalizmem w muzyce, stąd na jej pierwszej płycie utwory m.in. Steve’a Reicha i Philipa Glassa, a oprócz kompozycji członków duetu, także transkrypcje Erika Satie i Arvo Pärta (któraż to już wersja „Fratres”…). Powstał jednolity w klimacie, intrygujący album. Rzadkość w ofercie sklepów płytowych i w ogóle rzadkość nie tylko na polskiej scenie muzycznej. Wirtuozeria wykonawców nie podlega dyskusji; fantastyczny jest również dobór repertuaru i budowanie atmosfery. Repetytywne odcinki melodyczno-rytmiczne przemówią do tych, którzy szukają w muzyce uspokojenia i wyrównania nastroju. Fragmenty narracyjne (rzadsze; obecne np. w „Dolorus” Bukowskiego) przemówią zaś do tych, co szukają w muzyce frapujących opowieści. Ci, którym marimba kojarzy się z soundtrackiem filmu „American Beauty”, też nie będą zawiedzeni. Skromna okładka niech nikogo nie zwiedzie…
Andrzej Milewski
Źródło: HFiM 05/2016
Deutsche Grammophon 2015
Muzyka:
Realizacja:
Tenor Tadeusz Szlenkier systematycznie buduje swoją pozycję w świecie muzycznym. Odbył studia wokalne w Yale University. Brał udział w pierwszym amerykańskim wykonaniu „Króla Rogera” Szymanowskiego w partii Pasterza, a w Polsce od 2010 roku jest związany z operą w Bydgoszczy. Niedawno z sukcesem wziął udział w transmitowanej ze stołecznego Teatru Wielkiego inscenizacji „Strasznego dworu” Moniuszki – w partii Stefana, którą nie tylko świetnie zaśpiewał, ale też z humorem wykreował aktorsko. Wydaje się, że pierwsza solowa płyta Szlenkiera ukazuje się w dobrym momencie jego kariery. Program składa się z osiemnastu najpopularniejszych pieśni włoskich – od Rossiniego („La Danza”) do Cesare Bixio („Parlami d’amore”, „Mamma”) – a tytuł jednego z przebojów Bixio posłużył za tytuł albumu. Pieśni neapolitańskie i inne dobrze znane utwory kompozytorów Italii – ten repertuar wydaje się idealny dla głosu Szlenkiera: lekkiego, jasnego, ciepłego, aksamitnego, słowem: słonecznego. I taka właśnie jest interpretacja pogodnych (acz czasem z nutą melancholii), melodyjnych pieśni. Śpiewak dobrze oddaje nastrój i wykorzystuje okazję do pokazania efektownej góry, zawadiackiego ozdobnika, przedłużonego dźwięku. Zdarza mu się jednak przeszarżować – z uszczerbkiem dla precyzji wykonania. Szkoda, że wszystkie utwory mają jedynie fortepianowy akompaniament (choć Mariusz Rutkowski nie zawodzi); aranżacja z dodatkowymi instrumentami (np. gitara, skrzypce i trąbka) urozmaiciłaby efekt artystyczny.
Andrzej Milewski
Źródło: HFiM 04/2016
