Hmmm, sprawdzę je choć mam ucho bardziej rockowe niż bluesowe czy folkowe.

Spróbuj bo naprawdę warto, jak już pisałem, pierwsza najmocniej blusowa , a to ze względu na to, że liderów było dwóch jeszcze, ten drugi (Abrahams) ciążył ku blusowi ale i tam jest już sporo zagrywek typowych dla klasycznego JT.
A dwie następne to już klasyka, wstyd nie znać.
Blusa zastąpiły przyprawy folkowe ale już drugą (StandUp, tu już jest na gitarze Martin Barre) otwiera przecież klasyczny JTullowy riff hard-rockerowy (A New Day Yesterday)
Warta uwagi jest też błędnie uważana za zwykłą składankę, podwójna "Living In The Past" - tu taki klasyk (z singla) jak "Sweet Dreams" a tytułowy też tylko na singlu wcześniej wydany a to KILLER, jest też trochę wczesnego live i innych singli.

mkapinski napisał: Hmmm, sprawdzę je choć mam ucho bardziej rockowe niż bluesowe czy folkowe.

Panie mkapinski wyostrz ucho toż w tym rocku jest mnóstwo bluesa i folku vide Led Zeppelin zblusowany do bólu, Mike Oldfield,Mark Knopfler po szyje tkwią w irlandzkich tradycjach a to przecież Rockmeni a The Beatles, Rolling Stones , Pink Floyd których nazwa wywodzi się od nazwisk dwóch bluesmenów itd itp....

Mój ulubiony okres działalności Jethro Tull to okres, kiedy za perkusją "garował" Barriemore Barlow , czyli od płyty "Thick As A Brick" (1972) do płyty "Stormwatch" (1979).

Moje dzisiejsze wspomnienia daleko od Jethro Tull, bo nadal karnawał

urbanator napisał:

mkapinski napisał: Hmmm, sprawdzę je choć mam ucho bardziej rockowe niż bluesowe czy folkowe.

Panie mkapinski wyostrz ucho toż w tym rocku jest mnóstwo bluesa i folku vide Led Zeppelin zblusowany do bólu, Mike Oldfield,Mark Knopfler po szyje tkwią w irlandzkich tradycjach a to przecież Rockmeni a The Beatles, Rolling Stones , Pink Floyd których nazwa wywodzi się od nazwisk dwóch bluesmenów itd itp....

Nie jestem znowu taki ciemny. Wiem z czego wywodzi się rock'n'roll. Przez rockowe ucho miałem na myśli lata 1975-1985 czyli ostrzejsze brzmienia już po ewolucji gatunków. Nie znaczy to że nie lubię wcześniejszych dokonań. Z blues-rockowych zespołów czasu post-hendrixowego, lubię najbardziej Thin Lizzy. Zarówno od strony muzycznej jak i lirycznej ich piosenki trafiają do mnie najbardziej.

Karnawał to taneczne rytmy, ciekawostką jest pieśń "Living in The past". Ongi wytwórnia zażyczyła sobie od nich czegoś przebojowego, TANECZNEGO na nowy singiel.
Ian jak zwykle przewrotnie, nadał rytm zupełnie nietaneczny, niepopowy , nierockowy nawet, czyli 5/4 (coś dla kulawych kaczek)
ale...powstał teraz już klasyk, o dziwo też wtedy stał się przebojem (nie tylko na miarę JT) - to pierwszy ich numer na UK Top 20.

Iro napisał: Karnawał to taneczne rytmy, ciekawostką jest pieśń "Living in The past". Ongi wytwórnia zażyczyła sobie od nich czegoś przebojowego, TANECZNEGO na nowy singiel.
Ian jak zwykle przewrotnie, nadał rytm zupełnie nietaneczny, niepopowy , nierockowy nawet, czyli 5/4 (coś dla kulawych kaczek)
ale...powstał teraz już klasyk, o dziwo też wtedy stał się przebojem (nie tylko na miarę JT) - to pierwszy ich numer na UK Top 20.

Miło się tego słucha.

mkapinski napisał:

urbanator napisał:

mkapinski napisał: Hmmm, sprawdzę je choć mam ucho bardziej rockowe niż bluesowe czy folkowe.

Panie mkapinski wyostrz ucho toż w tym rocku jest mnóstwo bluesa i folku vide Led Zeppelin zblusowany do bólu, Mike Oldfield,Mark Knopfler po szyje tkwią w irlandzkich tradycjach a to przecież Rockmeni a The Beatles, Rolling Stones , Pink Floyd których nazwa wywodzi się od nazwisk dwóch bluesmenów itd itp....

Nie jestem znowu taki ciemny. Wiem z czego wywodzi się rock'n'roll. Przez rockowe ucho miałem na myśli lata 1975-1985 czyli ostrzejsze brzmienia już po ewolucji gatunków. Nie znaczy to że nie lubię wcześniejszych dokonań. Z blues-rockowych zespołów czasu post-hendrixowego, lubię najbardziej Thin Lizzy. Zarówno od strony muzycznej jak i lirycznej ich piosenki trafiają do mnie najbardziej.

Nie chciałem Cię urazić-broń Boże , ale widać że wbrew deklaracjom jesteś jednak fanem bluesa- bo przecież gitarzystą "Cienkiej Elki" był niezapomniany Gary Moore wspaniały propagator tego gatunku muzyki:

Aby być ścisłym, to jednak Gary Moore za czasów Thin Lizzy i później (Colosseum II, wczesne solowe) był bardziej hard and heavy, miłość do blusa ujawnił mam wrażenie dopiero później.

Iro napisał: Aby być ścisłym, to jednak Gary Moore za czasów Thin Lizzy i później (Colosseum II, wczesne solowe) był bardziej hard and heavy, miłość do blusa ujawnił mam wrażenie dopiero później.

O nie

The Gary Moore Band Grinding Stone

fozzie napisał: Mój ulubiony okres działalności Jethro Tull to okres, kiedy za perkusją "garował" Barriemore Barlow , czyli od płyty "Thick As A Brick" (1972) do płyty "Stormwatch" (1979).
Moje dzisiejsze wspomnienia daleko od Jethro Tull, bo nadal karnawał

Fozzie, fajny odcinek

urbanator napisał: Nie chciałem Cię urazić-broń Boże , ale widać że wbrew deklaracjom jesteś jednak fanem bluesa- bo przecież gitarzystą "Cienkiej Elki" był niezapomniany Gary Moore wspaniały propagator tego gatunku muzyki:

Rasowym fanem bluesa bym siebie nie nazwał bo tacy sięgają po płyty Muddyego Watersa, Johna Lee Hookera czy B.B. Kinga a nie Motörhead, Angel Witch, Diamond Head, Saxon, Judas Priest i.t.p. Owszem, posłucham nieraz czarnoskórych Panów z przyjemnością ale od razu fanem? Zresztą, co mi szkodzi. Niech stanie na tym że jestem.
A skoro już o dinozaurach bluesa mowa, tutaj małe co nieco:

U mnie ostatnimi laty pojawiło się na półce kilka "Tullów" z okazji wznowień z remasterami Stevena Wilsona szczególnie interesującymi mnie w multichannel.

Najbardziej lubię chyba TAAB, potem Aqualung; tu się przyznam, że z powodu dziwnej polityki wydawcy polegającej na wydaniu mega drogiego boxu z płytą Blu Ray nie dostępną nigdzie indziej mam wersję z sieci, którą ktoś rewelacyjnie przygotował jako sacd-r z utworami bonusowymi. Benefita słuchałem tylko raz więc muszę nadrobić zaległości ale raczej mi się podobał. Passion Play; hmm jak byłem w szkole średniej to zachwycałem się jak to pierwszy raz usłyszałem, teraz głęboko się zastanawiam jak mogło mi się to gówno podobać; koszmar. Przy ostatnio kupionym War Child też człowiek się zastanawia jaką tragedia dla twórcy musi być kryzys formy; zupełnie nie wciągające utwory.
Wszystkie wznowienia ślicznie wydane, wielokanałowe miksy Stefana jak zwykle genialne dające nowe spojrzenie na tę muzykę tylko sama muzyka z niektórych płyt niestety zawodzi.

War Child i jeszcze Too Old...- obiektywnie raczej średnio-dobre, subiektywnie - bardzo lubię, głównie za energię, humor i witalność.
Passion Play - pełna zgoda, aż dziw bierze jakim sposobem w swoim najlepszym czasie mogli ulepić tak podłą, nudną i smętna gugułę.

Dziś wypłynęło na amazonie. Nie znam tej płyty ale pewnie do kolekcji kupię.